[ و فرمود : ] آن که به عیب خود نگریست ، ننگریست که عیب دیگرى چیست ، و آن که به روزى خدا خرسندى نمود ، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نبود ، و آن که تیغ ستم آهیخت ، خون خود بدان بریخت ، و آن که در کارها خود را به رنج انداخت ، خویشتن را هلاک ساخت ، و آن که بى‏پروا به موجها در شد غرق گردید ، و آن که به جایهاى بدنام در آمد بدنامى کشید ، و هر که پر گفت راه خطا بسیار پویید ، و آن که بسیار خطا کرد شرم او کم ، و آن که شرمش کم پارسایى‏اش اندک هم ، و آن که پارسایى‏اش اندک ، دلش مرده است ، و آن که دلش مرده است راه به دوزخ برده . و آن که به زشتیهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرایى در نادانى او نیست ، و قناعت مالى است که پایان نیابد ، و آن که یاد مرگ بسیار کند ، از دنیا به اندک خشنود شود ، و آن که دانست گفتارش از کردارش به حساب آید ، جز در آنچه به کار اوست زبان نگشاید . [نهج البلاغه]
مباحث عقیدتی
همرنگی با جماعت
سه شنبه 86 فروردین 14 , ساعت 7:27 صبح  
 

باسمه تعالی

 

*همرنگی با جماعت

 

یکی از خصوصیات فطری انسان اجتماعی بودن اوست. هر انسان سلیم النفسی دوست دارد تا با همنوع خود زندگی کند و با او بخورد و بیاشامد و تلاش کند و... اما افراط در این امر موجب می شود که انسان در امور زندگی روزمره خود از حرکات و سکنات اطرافیان خود راه تقلید را پیش گیرد و خود را همرنگ با جماعت اطراف سازد. حال آیا.تقلید کورکورانه از هر جمعی جائز است؟

بدیهی است که تقلید در امور ناشایسته انسان را از صراط مستقیم منحرف می سازد و فقط تقلید در امور شایسته می تواند راهگشا و مکنل انسان باشد؛ البته این هم نه همیشه و نه در همه جا. چه بسا که انسان احتیاج به تفکر دارد تا در یافتن مسیر حق عقلش را نیز سهیم سازد، تا بدان معرفت نیز پیدا نماید. اما آنچه مهم است این است که در بدیها به جای آنکه تقلید نمائیم، عبرت بیاموزیم تا آلوده نشویم.

یکی از رسوم غلط جامعه ما این است که برای حفظ آبرو و اعتبار خویش و برای ترفیع مقام و برای اینکه بگویند ما هم هستیم، خود را با محیط اطراف به هر گونه ای که باشد همرنگ می سازند، تا احساس رسوائی در جمع را نکنند و شعارشان این است که:« خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو». برای انکار این مثل مثال آورده اند: در یک کشتی که در حال غرق شدن است و هیچ کس در آن شنا بلد نیست، اگر یک نفر باشد که بتواند شنا کند و از غرق شدن نجات یابد، آیا درست است که او هم شنا نکند و برای اینکه رسوا نشود همرنگ دیگران شده، خود را غرق نماید؟ آیا شنا کردن او وی را رسوا می سازد و آیا غرق شدنش او را به اعتبار اینکه با دیگران همرنگ گشته از رسوائی باز می دارد؟!

غرض اینکه اگر در یک جامعه یک عمل زشت و ناشایسته ای رسم و سنت گردد، کسی که می داند ان عمل خوب نیست و او را منحرف می کند، آیا عقل سلیم می پسندد که او به هوای پرهیز از رسوائی آن عمل را مرتکب شود تا با این کار وسیله تعریف و تمجید خود را از جانب دیگران فراهم گرداند؟ ولو به قیمت انحراف خودش و عدم رضایت الله؟! فتأمّل.

واقعیت این است که اگر انسان خود را همرنگ جماعت کند هنر نیست؛ بلکه هنر آن است که کسی جماعتی را همرنگ خود سازد.

 

 

 

 

 

 


نوشته شده توسط سعید حمیدی زاده | نظرات دیگران [ نظر] 
درباره وبلاگ

مباحث عقیدتی

سعید حمیدی زاده
اوقات شرعی
فهرست اصلی
بازدید امروز: 2 بازدید
بازدید دیروز: 15 بازدید
بازدید کل: 108404 بازدید

شناسنامه
صفحه نخست
پست الکترونیک
پارسی بلاگ
نوشته های پیشین

فهرست سؤالات پاسخ داده شده
عناوین سؤالات
تابستان 1387
بهار 1387
بهار 1386
لوگوی وبلاگ من

مباحث عقیدتی
اشتراک در خبرنامه

 
لیست کل یادداشت های این وبلاگ

عقیدتی
عصمت
[عناوین آرشیوشده]